10.22099/ijes.2013.2030

چکیده

هدف اصلی این مقاله برآورد میزان بهینه تخصیص سرمایه‌گذاری و نیروی انسانی به بخش تحقیق و توسعه در اقتصاد ایران با استفاده از یک مدل تعمیم یافته رشد درون‌زا می‌باشد. برای دستیابی به این هدف، دو موضوع مورد مطالعه قرار گرفته است. ابتدا به تعمیم مدل رشد درون‌زا پرداخته که در آن سرمایه‌گذاری در بخش تحقیق و توسعه به صورت یک متغیر مستقل معرفی شده و برای تولید تکنولوژی جدید الگوسازی گردیده است. در چارچوب این مدل به طراحی مسیر بهینه پرداخته تا به وسیله آن میزان مطلوب سرمایه‌گذاری فیزیکی و سرمایه انسانی مورد نیاز تعیین گردد. سپس با استفاده از این مسیر بهینه طراحی شده و داده‌های اقتصاد ایران، میزان هزینه سرمایه‌گذاری و سرمایه انسانی مورد نیاز در بخش تحقیق و توسعه برای دستیابی به یک وضعیت یکنواخت با رشد اقتصادی 8 درصد برآورد گردیده است. نتایج کاربردی تحقیق نشان می‌دهد که برای قرار گرفتن اقتصاد ایران در یک وضعیت یکنواخت با رشد 8 درصد، لازم است تا 7/0 درصد از نیروی کار و 8 درصد از درآمد ملی به بخش تحقیق و توسعه اختصاص یابد. این درحالی است که درحال حاضر کمتر از 3/0 درصد از نیروی انسانی و کمتر از 5/0 درصد از درآمد ملی به بخش تحقیق و توسعه کشور اختصاص یافته است.

کلیدواژه‌ها

Abdoli, G. (2010). An estimation of discount rate for Iran. Economic Research, 9 (3), 135-186.
Acemoglu, D. (1996). A microfoundation for social increasing returns in human capital accumulation. Quarterly Journal of Economics, 111, 779-804.
Aghion, P. & Howitt, P. (1998). Endogenous growth theory. Cambridge MA: MIT Press.
Barro, R. J. & Sala-i-Martin X. (1995). Economic growth, New York: McGraw-Hill.
Frantzen, D. (2000). R&D, Human capital and international technology spillovers: A cross country analysis. Scandinavian Journal of Economics, 102 (1), 57-75.
Iran’s Center of Statistics, Annual of Iran’s Statistics, different years.
Lucas R. E. J., Nancy L. & Stokey, F. (1984). Optimal growth with many consumers. Journal of Economic Theory, 32(1), 139-171.
Lucas, R. E. (1988). On the mechanics of economic development. Journal of Monetary Economics, 10, 3-42.
Mankiw, N., Romer, D. & Weil, S. (1992). A contribution to the empirics of economic growth. Quarterly Journal of Economics, 107, 112-128.
Motevaseli, M. (1991). Investment in human capital and economic development. Monetary and Banking Research Institute, Tehran.
Nelson, R. & Phelps, E. S. (1966). Investment in humans, technological diffusion and economic growth. American Economic Review, 56 (1/2), 69-75.
Rabiee, M. (2010). The effect of innovation and human capital on economic growth in Iran. Journal of Knowledge and Development, 16, 26.
Romer, P. (1990). Endogenous technological change. Journal of Political Economy, 98(2), 71-102.
Romer, P. M. (1990). Endogenous technical change.  Journal of Political Economy, 98, 71-102.
Romer, P. M. (1986). Increasing returns and long run growth. Journal of Political Economy, 94, 1002-37.
Romer, P. M. (1994). The origins of endogenous growth. Journal of Economic Perspectives, 8, 3-22.
Salehi, M. J. (2003). The Effect of Human Capital on Iran’s Economic Growth. Journal of Research and Planning in Higher Education, 23 (24), 43-73.
Schumpeter, J. A. (1934). The theory of economic development. London: Transaction Publishers.
Sobhani, H. (2003). Efficiency of Education Investments. Journal of Economic Research, 45, 76-89.
The central bank of Islamic Republic of Iran, Economic Report and Balance Sheet, different years.
The central bank of Islamic Republic of Iran, (2006). A collection of economic research, An analysis of productivity in Iran’s economy.