این پژوهش با استفاده از دادههای موج نهم آفروبَرامیتر، اثر امنیت غذایی بر رفاه خانوارها در نیجریه را بررسی میکند. در این مطالعه، رفاه خانوار بر اساس «برداشت ذهنی پاسخدهندگان از شرایط زندگی خود» سنجیده شده و امنیت غذایی با «تکرار تجربه نداشتن غذا» اندازهگیری میشود. متغیرهای کنترلی شامل محرومیت درآمدی، برداشت افراد از عملکرد اقتصادی دولت، شاخص محرومیت چندبعدی، و ویژگیهای جمعیتشناختی و مکانی است. برای تحلیل، از مدل رگرسیون لجستیک ترتیبی تعمیمیافته (gologit2) استفاده شده تا ماهیت ترتیبی متغیر رفاه لحاظ شود و فرض نسبت شانسها برای متغیرهایی که آن را نقض میکنند، تعدیل گردد. نتایج نشان میدهد که ناامنی غذایی در تمامی مشخصات مدل اثر منفی و معناداری بر رفاه خانوار دارد. افرادی که بیشتر با کمبود غذا مواجه میشوند، بهطور قابلتوجهی کمتر شرایط زندگی خود را رضایتبخش ارزیابی میکنند؛ این امر تأثیر کاهنده گرسنگی بر رفاه را تأیید میکند. همچنین، نبود درآمد نقدی بهشدت رفاه ادراکشده را کاهش میدهد، در حالی که برداشت مثبت از مدیریت اقتصادی دولت، وضعیت رفاهی را بهبود میبخشد. تحصیلات، بهویژه مقطع متوسطه، موجب افزایش رفاه میشود و اثر اشتغال بسته به آستانههای مختلف رفاه متفاوت است. شکافهای مکانی نیز پابرجاست؛ بهگونهای که پاسخدهندگان مناطق جنوب شرقی و جنوب-جنوب، رفاه کمتری نسبت به منطقه شمال مرکزی گزارش میکنند. یافتهها تأکید میکند که امنیت غذایی یکی از عوامل بنیادی تعیینکننده رفاه در نیجریه است و بر ابعاد مادی و ذهنی رفاه تأثیر میگذارد. ازاینرو، سیاستهای عمومی باید بر بهبود دسترسی به غذا، تثبیت درآمد خانوار و تقویت حکمرانی برای افزایش اعتماد اقتصادی متمرکز شوند. همچنین برنامههای منطقهمحور و تدابیر حمایتی هدفمند برای دستیابی به بهبود پایدار و فراگیر رفاه ضروری است.
)