نوع مقاله : مقاله پژوهشی
نویسندگان
1 دانشکده اقتصاد، دانشگاه تهران، تهران، ایران
2 دانشکده اقتصاد، دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران
چکیده
قانون واگنر معتقد است که با رشد درآمد سرانه ، اندازه نسبی بخش دولتی افزایش می یابد. این مطالعه شواهد تجربی از وجود قانون واگنر در اقتصاد ایران را با استفاده از داده های سالانه سری زمانی در طول سال های 1985 تا 2018، با استفاده از تکنیک خودهمبستگی و مدل تصحیح خطای برداری (VECM) بررسی می کند. به طور خاص، این مطالعه تمرکز ویژه ای بر بررسی اعتبار نسخه هایی از فرضیه واگنر دارد که از وجود رابطه طولانی مدت بین هزینه های عمومی دولت و رشد اقتصادی پشتیبانی می کند. نتایج برآوردها نشان می دهد که این قانون در اقتصاد ایران صادق است. برای برقراری قانون واگنر باید میزان کشش هزینه های دولت در رابطه با درآمد ملی بیشتر از یک باشد. اما کشش درآمدی مخارج دولت در بخش بهداشت و آموزش و پرورش کوچکتر از یک برآورد شد. بنابراین با در نظر گرفتن کل هزینه های دولت ، قانون واگنر در ایران برقرار است. از طرف دیگر، با بررسی هزینه های دولت در بخش های بهداشت و آموزش و پرورش به عنوان مهمترین بخش هزینه های دولت، مشاهده می شود که میزان کشش درآمدی هزینه های دولت در بخش های بهداشت و آموزش کمتر از یک است. بنابراین، برآوردهای ما برای اقتصاد ایران این قانون را تأیید نمی کند. اگرچه با افزایش درآمد، اندازه مطلق بخش دولتی رشد می کند، میزان رشد آن در بخشهای مورد بررسی بسیار کمتر از رشد درآمد است. این امر حاکی از عدم توجه کافی دولت به بهداشت و آموزش میباشد.
کلیدواژه‌ها
موضوعات
Palestine: An econometric analysis of Wagner's Law. Journal of Economics
and Sustainable Development, 6)2(, 189-199.
Afonso, A., & Alves, J. (2016). Reconsidering Wagner's Law: Evidence from the
functions of the government. Department of Economics, Applied Economics
Letters, 24(5), 346-350.
Ageli, M. M. (2013). Wagner’s Law in Saudi Arabia 1970 - 2012: An econometric
analysis. Asian Economic and Financial Review, 3(5), 647-659.
Aschauer, D. A. (1989). Is public expenditure productive? Journal of Monetary
Economics, 23(2), 177-200.
Baumol, W. J. (1967). Macroeconomics of unbalanced growth: The anatomy of
urban crisis. The American Economic Review, 57(3), 415-426.
Bird, R. M. (1971). Wagner's ‘Law’ of expanding state activity. Public Finance,
26(1), 1-26.
Dadgar, Y. (2013). Public economics (3rd ed.). Qom, Mofid University Press.
Dadgar, Y., & Nazari, R. (2012). Wagner’s Law test in selected countries and Iran
(1980-2010). Journal of Economic Growth and Development Research, 6(1),
149-172.
Dickey, D. A., & Fuller, W. A. (1979). Distribution of the estimates for
autoregressive time series with a unit root. Journal of American Statistical
Association, 74(366), 427-431.
Dilrukshini, W. A. (2004). Expenditure and economic growth in Sri Lanka: Cointegration analysis and causality testing. Staff Studies, 34(1), 51-68.
Enders, W. (1995). Applied econometric time series. New York: John Wiley &
Sons, Inc.
Goffman, I. J. (1968). On the empirical testing of Wagner's Law: A technical note.
Public Financ, 23(2), 359-364.
Goffman, I.J., & Mahar DJ. (1971). The growth of public expenditures in selected
developing nations: Six caribbeannations. Public Financ, 26(1), 57-74.
Gupta, S. P. (1967). Public expenditure and economic growth: A time series
analysis. Public Financ, 22, 423-466.
Haji, G., Komaijani, A., & Hozhabrkiyani K. (2015). The effect of the factors
affecting the size of government in the provinces of Iran. Quarterly Journal
of Applied Economics Studiesin Iran, 4(2), 113-136.
Halicioglu, F. (2003). Testing Wagner's Law for Turkey, 1960-2000. Review of
Middle East Economics and Finance, 1(2), 31-42.
Heidari, H., & Aghayari, P. (2019). Asymmetric adjustment in order to reexamine the size of government and production of Wagner's law in Iran.
Journal of Econometric Modeling-Fourth Year, 13(1), 33-52.
Herath, S. (2010). Size of the government and economic growth: An empirical
study of Sri Lanka. SRE—Discussion Papers, WU Vienna University of
Economics and Business, 14(1), 1-29.
)